A Mother’s Plea

I'm begging you. Please take care of me. Don't let me die. I know you can still make a way to prolong my life. I'm trusting you. Don't let me down.

I go by many names but I would like you to know me as your Mother—Mother Earth. I am the reason why all of you are alive and kicking. I provide you with every little thing you need as you live your day to day life. Your physiological needs would not be available if it wasn't for me and every single scenery you see won't exist if I am not here. 

However, right now, I am deeply burdened. I am immensely in pain for I feel like you, my sons and daughters, do not love me anymore. You've been too careless, too benumbed to realize that your every action is killing me softly.

Years ago, I am in a very fine fettle. The air that I give you is as pure as an angel's heart. The waters that run in every river and lake are crystal clear. The forests are jammed with towering and green trees. Each living organism has their own serene spot. Humans' actions are not yet very afflictive. 

But during these times, I am facing a lot of struggles. And all of these struggles are brought about by you and your deeds. Global warming, climate change and pollution are only just a few. Do you know how painful it feels when your own sons and daughters are the ones who make a way to destroy you? Do you know how frustrating it is when your own children are the ones who doesn't even know how to take care of you?

Of course not! You only know ways on how to annihilate but never to good care. You only know how to kill but never to prolong life. And these just make me feel worse—worse than ever.

Even so, I still believe that you can find and make ways to lengthen my life span. You can plant more trees, practice the 5R's, segregate your wastes, anything! You can do anything that can help me. Please, I'm desperate. I love you so much and I couldn't stand seeing you suffer even though I am hurting because of your acts.


I'm begging you. Please take care of me. Don't let me die. I know you can still make a way to prolong my life. I'm trusting you. Don't let me down.

Mga Komento

Mag-post ng isang Komento

Mga sikat na post sa blog na ito

Monologo ni Sisa

Ako si Sisa, isang simpleng maybahay. Palagi akong minamaltrato ng aking asawa ngunit wala akong magawa. Mahal ko siya. Hindi ko siya kayang iwanan ngunit natatakot din ako sa kanya. Pero nandiyan naman ang mga anghel ko, sina Crispin at Basilio. Mababait sila at mapagmahal. Bilang isang ina’y maipagmamalaki ko sila!                 Oo nga pala! Uuwi ngayon mula sa kumbento ang aking mga anghel. Kamusta na kaya sila? Nakababasa na kaya sila? Halos isang linggo ko rin silang hindi nakita. Mabuti pa at ipagluluto ko sila. Naku! Paniguradong gutom na gutom ang mga iyon.                 Pagkatapos kong maihain ang hapunan, dumating ang aking asawang si Pedro. Kinain niya ang mga ipinagluto ko at wala na naman akong nagawa para pigilan siya. Kaawa-awa naman ang mga anghel ko. Anong gagawin ko? Walang madadatnang pagkain sina Crispin at Basilio.                 Sandali… may tumatawag sa akin. Si Basilio iyon! Diyos ko po! Bakit puno ng sugat ang panganay ko? Si Crispin? Nasaan s
Magbasa nang higit pa

Isang Baso ng Tubig

Napakaliwanag ng buwan ngayong gabi. Saktong-sakto sa selebrasyon ng kaarawan ng aking kaibigan. Ipinagpaalam ko naman ito sa aking nanay at siya'y pumayag naman. Pagpatak ng alas syete ng gabi ay handa na ako. Nakasuot ako ng isang simpleng pulang damit at ipinusod ko ang aking buhok. Tiningnan ko ang aking repleksiyon sa salamin at ako'y nakontento naman. Ilang sandali lamang ay narinig ko na ang busina ng sasakyan ng aking kaibigan na siyang susundo sa akin. Tinawag ko ang aking ina upang magpaalam ngunit imbes na hayaan akong umalis ay nagpakuha muna siya ng isang basong tubig. Bumusinang muli ang kotse kaya't tumanggi akong kumuha ng tubig at nagmamadaling lumabas at sinalubong ang aking mga kaibigan. Buong gabi ay nagsaya kami. Kami ay nagsayaw at nagkantahan. Nagpakasaya kami nang parang wala ng bukas. Pagod na pagod ako pagkarating ko sa bahay ng hatinggabi. Nang makapasok ako sa bahay ay dumiretso ako sa silid ng aking ina upang sabihing nakarating ako nang
Magbasa nang higit pa

Anekdota ng Aking Pag-ibig

Sa iyong ngiti, ako'y nahumaling Puso'y nagwawala sa iyong pagpansin Aking kaibigan, bakit ganito ang damdamin? Ako'y nahulog na yata sa iyong bawat tingin. Larawan mong kupas ay aking isinasantabi Iyong pangala'y laging bigkas sa mga labi Ika'y panaginip sa bawat malamig na gabi Hiling ko sana'y mapunta ka sa aking tabi. Ngunit pagtingi'y mananatili yatang isang lihim Ako'y magmamasid na lamang sa ilalim ng dilim Sapagkat sa aking paningi'y wala ng pag-asa Aking pag-ibig ay di na masusuklian pa. Lingid sa kaalama'y pareho ang nadarama Ngunit dahil sa takot, di makaamin sa bawat isa Hanggang sa damdami'y di na maitago pa Naku naman! Tayo'y umiibig pala sa isa't isa.
Magbasa nang higit pa